11 weken, 3 dagen: Dagboek van een Zwangere

Nu is het bekend. Wereldwijd bekend. Dat er een Pluis in mijn buik zit. Dus vanaf nu kan ik weer verder op mijn eigen log. Deze log heb ik tijdelijk in het leven geroepen om toch mijn gedachte-spinsels op het digitale papier te zetten. En daardoor niet te verliezen. Want de 'afgeschermde' pagina's van punt.nl... Ik ben niet helemaal zeker hoe afgeschermd die zijn. Dus vanaf nu gaan we hier verder.

11 weken: Springend en stuiterend!

Een springend en stuiterend kindje zagen we vanochtend. Zodra de echokop op mijn buik gezet werd. Het bewoog! Wat een heerlijk gevoel! Er was geen spanning, het leek een formaliteit, maar toch hou je een en ander in je achterhoofd. Twee armpjes, twee beentjes, een mooi hoofdje, neusje en zelfs de kaak is al te zien. Een fantastisch kloppend hartje. Onze Pluis!

10 weken, 6 dagen: Threesome

Dromen.

Rare dromen. Daar heb ik last van. Een vrij bekend zwangerschapsprobleem. Vannacht was het wel sneu voor mij. Ik kwam er namelijk niet echt meer uit. En wat is er irritanter dan wakker worden en toch nog in je droom zitten. Het was namelijk zo. Eindelijk had ik de echo. Maar op de een of andere manier door de huisarts. Een huisarts. Die huisarts vond het niet nodig om een echo te maken. Want gebaseerd op mijn misselijkheid, zou het toch niet goed zitten. Ik was niet misselijk genoeg... Wacht maar kerel, dan k.ots ik je tafel wel even onder, met je niet misselijk genoeg! Anyway, dan maar bij het ziekenhuis proberen, maar die had net een bandje lopen op de telefoon. 'Over enkele seconden sluit het ziekenhuis'. Tja... en toen was het 5.18 uur en moest ik plassen.

Obstipatie.

Al sinds vrijwel het begin heb ik er last van. Deze keer erger dan welke zwangerschap dan ook. Ik heb het al eens verteld. Weinig drinken door misselijkheid, dus weinig vocht in lijf, maakt moeilijkere stoelgang. Máár... nu heb ik de oplossing. Zemelen. Of hoe die dingen ook heten in normaal Nederlands. Echt waar. Vanochtend was ik ineens 2 kilo lichter. Twéé kilo! Het helpt! Maar het drinken wordt er niet beter op.

En dan morgen...

Dan is het eindelijk zover. Dan mogen we uk gaan kijken. Pluis. Zien hoe Pluis is gegroeid. Ik hoop het zo. Ik verwacht het eigenlijk wel. To be continued. Morgen dus. Maar laat, want eerst na de echo direct door, want we mogen op audiëntie bij Zijne Koninklijke Hoogheid Sinterklaas. Met Dreumes. Wordt nog leuk!

10 weken, 5 dagen: Moe = misselijk

De afgelopen 3 dagen moest ik om 6 uur opstaan. Dat is normaal niet zo. Maar deze week dus wel. En dat moet ik bekopen met misselijkheid. Vermoeidheid betekent dus een terugslag en weer misselijk. Ik had het al van (ex)zwangeren gehoord, dat het zo wel zou gaan. Helemaal met een al rondrennende Dreumes. Ook koken gisteravond was weer even minder. Eten net zo goed. Morgen nog een dag om 6 uur opstaan en dan vrijdag mag ik wat langer blijven liggen. Maar niet te lang, want we gaan weer Pluis kijken!

10 weken, 3 dagen: Beter

Het gaat beter. Dat kan ik echt zeggen. Natuurlijk niet te hard want dan zul je zien dat ik de deksel weer op mijn neus krijg. Maar de afgelopen dagen waren best fijn. Nog wel vaag misselijk als ik teveel of te snel gedronken had. Maar fijn. Ik heb zelfs gisteravond drie behoorlijke borden macaroni gegeten. Alsof ik dat wat ik te weinig heb gegeten de afgelopen tijd weer in moest halen. En ik ben d'r niet eens misselijk van geworden. Heerlijk om je zo weer te voelen!

10 weken: Buik

Het groeit aardig door daar onderin. Mijn eigen broeken zijn al lang geen optie meer. Positiebroeken van Dreumes' zwangerschap ook niet meer, want ik ben daarna 10 kilo lichter dan voor die zwangerschap. Dus mocht ik vandaag even op pad voor een nieuwe broek. Ik viel van mijn geloof. Ineens zit ik in maat 29! Ik ben trots! 2 jaar geleden was dat nog 33 of 34. Nu heb ik een mooi spijkerbroekje en een zwarte bolero gescoord. In het voorjaar nog maar eens kijken voor wat leuke zomerdingen. Niet te duur, want hierna is het toch gebeurd met de zwangerschappen. Tenzij ik natuurlijk nog anderen blij kan maken met leuke kleren!

9 weken, 6 dagen: 4 weken gezeur

En dat moet eens afgelopen zijn. Soms denk ik, wat heb ik te klagen?! Ik mag blij zijn dat ik zwanger ben! Er is zoveel oneerlijk leed in deze wereld op het gebied van kinderen en kinderloosheid. En ook nog eens zo dichtbij! En dan ik. Vandaag op de kop af 4 weken geleden begon het ge-emmer. Begon de misselijkheid. En ik kan sindsdien over niets meer praten dan die verdomde, verrekte misselijkheid. Het beheerst soms mijn dag. Ik denk alleen maar, oh wat ben ik zielig en misselijk. Dat moet afgelopen zijn. Niet alleen tussen mijn oren natuurlijk. Ook lichamelijk hoop ik er gauw vanaf te zijn. Het is goed geweest. Er zit hcg in mijn lijf, een kindje, dat weet ik nu wel. Nu is het tijd om te gaan genieten. Want dat heb ik nog geen moment gedaan. Nou ja, die twee momenten dat ik echo had, dat ik kon kijken naar wat er in mijn lijf zit. Gelukkig lijkt het einde in zicht. Hopelijk. Als de meerderheid ook op mij slaat dan bestaat de kans dat ik over een week of 3 van deze misselijkheid over ben. Dan ben ik dus al over de helft. Dat is te overzien. Ik doe mijn best. Ik ga echt nog leuk vertellen over deze zwangerschap. Echt. Want die gaat ook echt leuk worden!

9 weken, 5 dagen: Thank God for Emesafene

Wat is dat fijn spul zeg. Sjee. Gisteren was het weer dramatisch. Ik was gruwelijk misselijk. Na veel intern overleg heb ik besloten toch maar weer eens een pilletje Emesafene te nemen. Het duurde even voordat het werkte, maar toen ik eindelijk ging slapen, héérlijk! Ik ben vanaf het moment dat mijn hoofd het kussen raakte totdat mijn wekker ging in coma geweest. Eenmaal onderbroken door wc-bezoek. Maar ook dat ging half slapen. Goddelijk, dat spul. Je bent eindelijk weer even 'normaal'. Je voelt je weer even normaal. Nou ja, buiten het feit dat je er toch wel lange tijd traag van bent. Zo ook vanmorgen. Slow start heet dat bij mij. Normaal ben ik binnen 1,5 uur klaar. Vanochtend deed ik er ruim 2 uur over. Even rustig wakker worden zeg maar. Speelde natuurlijk wel een beetje mee dat Dreumes niet erg haar best deed. Maar ja, om daar adequaat op te reageren, daar was ik dan weer te sloom voor.

9 weken, 3 dagen: Een nacht

Mijn nachten zien er tegenwoordig een beetje zo uit:

21.00 uur Slapen, plassen
21.30 uur Plassen
22.00 uur Plassen
23.00 uur Plassen
02.00 uur Plassen
05.45 uur Plassen
07.00 uur Opstaan, plassen

En toen ik vanmorgen wakker werd, was ik helemaal verdrietig. Want wat een nacht weer. Vreselijk, dat geplas. Dat steeds weer opnieuw wakker worden en weer moeten inslapen. En toen werd ik nog verdrietiger. Want het komende jaar gaan mijn nachten er zo uitzien. Wat kun je dan ontzettend verlangen naar een nacht doorslapen.

9 weken, 2 dagen: Op en neer

Het gaat op en neer. Ik heb mijn goeie dagen en minder goeie dagen. Ik heb zelfs goeie momenten en minder goeie momenten op een dag. Maar concluderend kan ik zeggen dat het wat beter gaat. Dat de misselijkheid wat vlakker begint te worden. Wat minder aanwezig is. Eten gaat beter, hoewel ook met vlagen. En drinken gaat helemaal makkelijker. Mijn melk-verslaving uit de zwangerschap van Dreumes begint ook op te trekken. En daardoor kan ik wat regelmatiger naar de wc, nog wel met veel moeite. Maar mijn maag en darmen beginnen minder vol te raken, wat dus ook weer een voordeel is.

Er zijn nog mindere momenten. Zoals nu. Werd ik geheel misselijk-vrij wakker. Ondertussen voel ik me weer een vaatdoek en ben ik met grote moeite een boterham met vlokken naar binnen aan het werken. Want dat werkte de afgelopen week heel goed tegen de misselijkheid. Hopelijk vandaag ook!

8 weken, 6 dagen: Blij met een dooie mus

Helaas. Ik had zulke goede hoop. De afgelopen 2 dagen waren redelijk goed. Gisteravond voelde ik me fantastisch. Ik heb een berg rode kool schotel gegeten en daarna nog een hele bak thee en niks nergens last van! Wat fijn! Hoopte zo dat het eindelijk beter werd, die misselijkheid. Je hoort toch wel eens van vrouwen waarbij het rond de 9 weken beter ging. Maar helaas. Inderdaad. Ik maakte mezelf blij met... tja. In de hele vroege ochtend, ergens rond 2 uur, begon het weer. Die misselijkheid. Eerst niet zo erg, vaag op de achtergrond. Maar toen ik vanmorgen opstond was het alweer sterker. En sterker. En nog sterker. Zodat het nu weer volop aanwezig is. Fijn... En die medicijnen die ik kreeg van de huisarts? Op het doosje stond al dat het je reactievermogen kon aantasten. Dát is een onderstatement. Je wordt er zo vreselijk traag van. Omdat ik elke avond een moet nemen, tegen de nachtmisselijkheid, ben ik werkelijk volledig in coma 's nachts. Om dan 's morgens wakker te worden, maar mijn ogen niet open te krijgen. En dat is niet zo bevorderlijk voor de rest van de dag.

8 weken, 5 dagen: Ene niet, dan andere wel...

19 november 2008
2 maanden zwanger
8 weken en 5 dagen zwanger
Buikomvang 94 cm
Gewicht 71,5 kg

Is het het ene niet, dan is het het andere wel. Ben ik eens een keer 's nachts niet misselijk, zit mijn neus dramatisch verstopt! Alsof er een pak watten in mijn mond zat. Bah. En er niet vanaf komen he. Tja, hormonen! Ben al blij genoeg dat ik al 2 nachten op rij niet al te misselijk ben. En ik denk dat ik het gevonden heb! Vocht! Als ik 's avonds nog een beker thee of warme melk heb gedronken ben ik er het slechts aan toe. Nu drink ik dus zo min mogelijk na het eten. En dat werkt! Ook overdag drink ik minder dan normaal. En daar baal ik eigenlijk wel van. Mijn urine is oranje, dus duidelijk te weinig vocht. Maar ik word zo vreselijk misselijk van vocht! Hopelijk is het maar tijdelijk en kan ik straks alles minder gedronken weer mooi inhalen.

8 weken, 3 dagen: Was het de aubergine of was het Pluis?

Oei. Wat een drama vannacht! Weer zo gruwelijk misselijk. En als ik dan zeg dat ik heb overgegeven, dan moet dat voor sommige bekenden van mij wel wat zeggen. Ik en mijn braakfobie. Behalve vannacht dus. Nu kan het natuurlijk ook zijn gekomen van de zelfgemaakte soep met o.a. aubergine. Want met aubergine heb ik een verleden. Maar oh oh oh. OH! Bah. Wat vond ik mezelf zielig. Ik begon gisteravond al met een tabletje tegen de misselijkheid. Toen werd ik vannacht wakker van brandend maagzuur waarvoor ik wat Antagel nam. En dat was dus verkeerd. Want daar ging het mis. Om half 3 was het gebeurd en daarna sliep ik als een roosje zo fijn om vanmorgen toch redelijk goed wakker te worden. Maar oef. En oei. En auw. En zielig...

8 weken, 2 dagen: Groei in beeld

8 weken, 2 dagen: Maagzuur

Vrijdag de hele dag dus ziek geweest. Vermoedelijk nog een buikgriep eroverheen. Naast de misselijkheid. Door de dag heen begon ook het idee van brandend maagzuur mijn hoofd te pijnigen. Want oei, wat een vervelend gevoel in mijn slokdarm en maag! Dus toen ik eindelijk op pad mocht om de medicijnen tegen de misselijkheid op te gaan halen (wat trouwens geen zetpillen zijn, maar gewone pilletjes), heb ik maar direct een fles Antagel meegenomen. Een beste fles. Tot nu toe nog niet gehad, ik probeer het zo lang mogelijk te weerstaan. Maar met 8 weken al brandend maagzuur, daar word ik niet al te blij van. Dan moeten de zware 'maagzuur' maanden nog komen!

Ziek ben ik ondertussen niet meer. Nog wel aan het aansterken. Want van die ene dag ben ik toch wel 1,5 kilo afgevallen! En dat van het alleen maar niet-eten. Gisteren was ik nog wel slap en eten vond ik nog geen feestje, ondanks de overheerlijke bami van vriendlief.

8 weken: Ziek

Een foto van mijn immer groeiende buik blijft je nog even bespaard. Ik kan amper rechtop staan, laat staan een foto maken terwijl ik rechtop sta. Ik ben ziek. Of het nu buikgriep is of misselijk van de hormonen, geen idee. Maar ik ben ronduit beroerd. Alleen als ik lig en me niet beweeg voel ik me redelijk. Verder is het letterlijk om te huilen. En wat is het zwaar met zo'n kleine dreumes erbij! Gelukkig is onze Dreumes vandaag de liefste dreumes van de wereld en speelt heel fijn alleen. Maakt er wel een bende van, maar dat mag. Alsof ze voelt dat er wat aan de hand is. Lief meissie!

En ik? Ik ga nu slapen. Hopen dat het straks minder is. Of over. Maar in wonderen geloof ik vandaag even niet. Ik geloof ik mijn huisarts. Die een receptje voor mij heeft geschreven. Waardoor er aan het eind van de dag zetpillen tegen de misselijkheid klaar liggen bij de apotheek.

7 weken, 6 dagen: Continuïteit

Er zit enige continuïteit in mijn lichamelijke toestand op het moment. Ik ben 24 uur per dag misselijk. Het is vreselijk. Ik doe wat ik moet doen; zorgen en werken. Maar liever niet te veel meer. Mijn sociale leven ligt tijdelijk op z'n gat. Ik kan het gewoon niet opbrengen. Het idee dat ik ergens anders ben - ondanks de fijne afleiding - terwijl ik hartstikke misselijk ben, maakt me alleen nog maar misselijker. Als ik dan denk, me realiseer dat het nu 2 weken gaande is, die misselijkheid, maar dat ik vermoedelijk nog een week of 3, 4 moet... Dan zakt me de moed in de schoenen. Voor nu ben ik er dan ook 100% uit dat dit de allerlaatste zwangerschap in mijn leven gaat zijn. Ik wil never nooit meer zo lang misselijk zijn. Een misselijkheid die zich ook niet weet op te lossen. Huis, tuin en keukenmiddeltjes helpen niet.

Toen ik gisteren de assistente van de verloskundige belde en vertelde dat ik zo veel misselijk was, vond ze dat een goed teken. Hormonen in je lijf! Goed! En dat weet ik ook. (Hoewel ik weet dat extreem dan ook weer niet best is, ik ga er nu van uit dat het niet zodanig extreem is) Zij vertelde me dat er medicijnen te krijgen zijn bij de huisarts. Nu ben ik a. niet zo'n fan van mijn huisarts en probeer ik die zo lang als mogelijk te ontlopen als het om mezelf gaat en b. niet zo voor medicijnen van wat voor aard dan ook in een zwangerschap. Ze noemde ook acupunctuur. Dat zou ook heel erg goed helpen. Veel vrouwen hadden daar al baat bij gehad en ze had er goede verhalen over gehoord. Dus wordt de keus voor mij wat makkelijker. Ik ga me eens verdiepen in die acupunctuur en hoop zo snel mogelijk een goed resultaat te kunnen boeken!

7 weken, 5 dagen: Pluis

Voor de nieuwsgierigen onder ons: We've got ourselves a winner!

Kleine Pluis doet het goed. Nog voordat de echografiste het zei riep ik al dat ik een knipperlichtje zag. En ja, dat kon ze bevestigen. Een mooi, krachtig kloppend hartje. Onze kleine Pluis!

7 weken, 3 dagen: Onrust

Onrust in mijn lijf. Voornamelijk in mijn benen. Weet je wel. RLS. Restless Legs Syndrome. Onrustige benen syndroom. Dat specifiek zal het niet zijn, maar het lijkt er verdacht veel op. Ik had er al last van zonder dat ik zwanger was. Maar tijdens een zwangerschap... Bij Dreumes was het vanaf halverwege. Dan moest ik een rondje lopen als ik 's avonds op de bank lag. Want die benen? Die kon ik onmogelijk stil houden. En tja, dat is nu dus ook al het geval. Mooi vroeg! Het enige nadeel is dat het nu in mijn hele lijf zit. Als ik 's nachts wakker word, weet ik niet hoe ik moet liggen. Ben zo onrustig, zo wakker en zo aan het draaien. Vreselijk. Goed voor je nachtrust...

7 weken, 2 dagen: Een stapje verder

En dat stapje verder is niet positief nieuws. Eerder behoorlijk negatief. Ik ben op het moment dag en nacht beroerd. Misselijk. Duizelig. Het is vreselijk. Ik kan niet overgeven (een kleine fobie) en dat maakt het er niet makkelijker op. Niks helpt. Niet eten maakt het erger, maar wel eten maakt het nog veel erger. Vocht is ook geen goeddoener.

Gisteren op grote Sint-inkopen. We stonden in een speelgoedzaak en het ging zo gruwelijk mis. Ik werd zo ontzettend beroerd en dacht... nu is het gedaan met de fobie. Voor eens en voor altijd. Alles komt eruit. Maar met een Sultana, zitten en hoofd tussen mijn knieen kwam ik gelukkig al een heel stuk verder. Maar god, wat kun je je beroerd voelen. Mijn hele sociale leven dreigt eraan ten onder te gaan. Ik durf me straks nog nergens meer te vertonen, bang om weer zo misselijk te worden.

7 weken: Nachtelijk geplas

7 weken vandaag. De spannende dagen voorbij. Ik voel me alleen niet veel anders. Niet opgeluchter. Wel blij dat die dagen voorbij zijn. Het zegt alleen niks. Het zegt niks over het wel of niet goed zijn nu ik 6 weken en 3 dagen voorbij ben. Maar het is wel even fijn.

Verder heb ik net een tweetal wat betere dagen gehad. Minder misselijk overdag. Dat is wel fijn. 's Avonds is meestal een ander verhaal. Dan kan ik goed beroerd zijn. Zo na het avondeten. En 's nachts. Maar dan speelt me nog wat anders parten. Het plassen. Tussen 12 en 02 is het drama. Het gebeurd geregeld dat ik elk half uur of elke 45 minuten moet plassen. En dan is de halve nacht alweer voorbij. Resultaat is dat is 's ochtends er niet zo best uitkom.

Naast al dat geplas zijn mijn borsten in recordtempo aan het groeien. Ze zijn dan ook lichtelijk gevoelig. Van een grote A naar toch al een behoorlijke B. Dat zijn dan weer fijne bijkomstigheden. Ook al gaf ik maar 2 weken borstvoeding aan Dreumes, er bleef niks van over. Wat zal het zijn als Pluis geboren is? Ik ga opnieuw proberen borstvoeding te geven en hoop het wat langer vol te kunnen houden dan de eerste keer. Ben ik dan een plank daarna??

6 weken, 4 dagen

Blegh!

Croma is NIET gebruiksvriendelijk voor zwangere vrouwen.

6 weken, 3 dagen: Pittig

Er moet me wat van het hart. Ik vind het behoorlijk pittig. Zwanger zijn en een rondrennende dreumes in huis hebben. Was ik nu zo zwanger geweest als ik was bij Dreumes, dan had ik het minder zwaar gevonden. Maar zoals het nu is, nee, het is niet om blij van te worden. Ik vertrouw mijn lijf gewoon niet als ik alleen ben. Ik ben soms zo misselijk en slap en duizelig, dat ik moet gaan zitten of zelfs liggen. Als ik dan bijvoorbeeld Dreumes op de arm heb of haar een schone luier geef, wat dan? Oke, ook dan kan ik gaan liggen, maar hoe snel is zoiets noodzakelijk? Ik heb geen idee hoe snel mijn lijf het opgeeft in een dergelijke situatie.

Vandaag ben ik dus weer alleen. Het is maandag en lieftallige wederhelft is gewoon aan het werk. Ik ga zo vreselijk hopen dat ik het allemaal ga redden. Ik geloof dat ik maar even mijn studie (want ja, naast zwanger, Dreumes, werk en huishouden is er ook nog een studie) aan de kant moet leggen en aan mijn lijf moet denken. En indirect dus ook aan Dreumes en Pluis.

6 weken, 2 dagen: Zwanger, zwak en misselijk

Ohw ohw ohw. Wat een blijdschap. Mooi niet dus. Wat voel ik me beroerd. Wat ben ik blij, maar toch ook niet. Want het is niet fijn. Niks helpt, eten niet, drinken niet, liggen niet. Alles draait, alles borrelt. Trek in eten heb ik niet. Na drie happen zit ik vol. Bitterkoekjes-griesmeel-pudding gisteren? Omdat ik weet dat ik het normaal heerlijk vind, heb ik het opgegeten. Maar niet van harte. Zwanger zijn is mooi, maar deze keer pas als die eerste 12 weken voorbij zijn. Hoop ik. Want ik hoop echt dat het dan voorbij is. Zo ging het gelukkig ook met de zwangerschap van Dreumes. En ik hoop zo vreselijk erg dat Pluis op Dreumes lijkt...

6 weken, 1 dag: Spannend

Morgen is het best een spannende dag. Vind ik dan. Morgen ben ik 6 weken en 2 dagen zwanger. Het tijdstip waarop het de vorige keer misging. Toen begon ik te bloeden. Met 6 weken en 3 dagen verloor ik het vruchtje. Wat er overigens duidelijk anders uit zag dan wat ik afgelopen week op de echo heb kunnen aanschouwen. Toen was bijvoorbeeld de vruchtzak langwerpig en smal. Met in een hoek een klein rondje. Nu was ie mooi rond, zoals je zelf ook wel kunt zien. Toch blijft het spannend en ben ik blij als het dinsdag is. Dan heb ik die twee toch best beladen data gehad.

Mijn darmen in de tussentijd, doen weinig werk. Wat ook wel duidelijk te zien is op de foto. Uitgezakt. Waardoor ik al duidelijk een enigszins bolletje vertoon. Vorige week heb ik ook al mijn positiekleding gewassen. Klaar om gebruikt te worden. Want de knoop van mijn spijkerbroek staat al een paar dagen los. Het wordt toch iets te straks. Aan de ene kant vind ik het lang niet erg. Want ik heb ongelofelijk genoten van mijn toch wel immense buik bij de zwangerschap van Dreumes. Maar aan de andere kant wordt het toch lastiger om het stil te houden. Veel wijde kleding dragen dan maar!

6 weken: Het is begonnen

Het is begonnen. Nu echt begonnen. Voelde ik me de afgelopen twee weken hier en daar nog eens wat brak. Nu ben ik ronduit misselijk. Het begon gisteren in de loop van de dag. Het wilde maar niet wegtrekken. Was nog wel te doen en beheerste mijn dag niet. Toen ik thuis kwam was lief 2 saucijsjes aan het braden. Echt, ik ging over mijn nek. En toen wist ik het... dat zijn echt hormonen. Tijdens Dreumes' zwangerschap heb ik daar ook extreem last van gehad. Afkeer voor vlees, aardappels en jus. De rest van de avond bleef ik erg misselijk. Zo ook de nacht. En vanochtend, rond 6 uur? Was het toppunt. Ik moest plassen en deed dat snel, want gauw terug naar bed, daar waar het warm was. Dat had ik niet moeten doen. Ik werd me toch een beetje misselijk. En flauw. En duizelig. Ik dacht 'als ik me nu omdraai, moet ik spugen'. Gelukkig is dat niet gebeurd en ben ik nog even een uur in slaap gevallen. Wat me goed heeft gedaan. Nu ben ik nog steeds niet heel erg fijn in mijn vel. Maar stukken beter dan 2,5 uur geleden!

5 weken, 6 dagen: The day after...

... baal ik ongelofelijk van mezelf dat ik niet langer heb kunnen wachten op een echo. Ik wist natuurlijk dat de kans op een knipperlichtje minimaal was. Doordat ik nu toch even gespiekt heb en er niks te zien was, ben ik lichtelijk onzeker. Nou ja, niet onzeker, ik weet gewoon niet meer dan gisteren om deze tijd. En dat frustreert. Maar goed, wat doe je er verder nog aan. Niks meer dan wachten. En nog eens wachten. Wachten op de volgende echo. Die door de verloskundige toch echt precies twee weken na gisteren is gepland. Dus ik moet nog ellenlang wachten. Tenzij ik het in de tussentijd op mijn heupen ga krijgen. Maar dat hoop ik niet, want ook dan geeft een echo geen garanties. Als ik de volgende echo krijg ben ik 7 weken en 5 dagen. Dat is meer richting die 8 weken en meer richting minimale kansen op misgaan. Dus dat is beter. Veel beter. Volhouden betekent dat.

5 weken, 5 dagen: Echo

Vanmiddag had ik dus de echo. De hele dag ging in een roes voorbij. Ik heb nergens mijn uren vol hoeven maken met denken, malen en hopen. Het ging als vanzelf. In de loop van de dag ging het bloedverlies ook nog eens over. Mijn vertrouwen kwam stukje bij beetje weer terug.

De echo? Dat duurde lang. Ik kwam juist op tijd binnen, maar zag nog een wat oudere dame voor mij. Die dus ook een echo kreeg. Het duurde en het duurde. Eindelijk, een half uur na de afgesproken tijd mocht ik dan eindelijk naar binnen. Een kort gesprekje, waarin ik de echografiste al vertelde dat ik wist dat de kans aanwezig was dat er geen hartactie te zien zou zijn. Blijkbaar vond ze dat fijn, ik was dus al voorbereid en zou niet instorten bij het missen van een knipperlichtje. Het werd een inwendige echo, wat ik ook al had verwacht. Ondanks de opdracht van de assistente van de verloskundige: een volle blaas. Die had ik dan wel, maar die mocht weer heel snel leeg. Het duurde even voor er een baarmoeder in beeld kwam, maar toen kwam een goed gevuld zakje tevoorschijn. Maar vooralsnog alleen gevuld met vruchtwater. De echografiste ging wat beter zoeken en trof een dooierzakje aan. Met een kleine, witte, verdikking aan de rand. Ze heeft de grootte van de vruchtzak opgemeten en ik mocht me weer aankleden. Want... zoals al verwacht; geen hartactie. Haar documentatie van het Universitair Ziekenhuis leverde wel wat extra informatie op. De grootte van de vruchtzak duidde op een zwangerschapsduur van 5 weken en 4 dagen. En een beetje. De vruchtzak was namelijk 12,5 mm. Bij 12 mm is de zwangerschapsduur 5 weken en 4 dagen, bij 13 mm is die 5 weken en 5 dagen. Dus precies op schema! Ook de a terme datum volgens de echo was gewoon 26 juni 2009. Het zal toch niet dat ik voor deze ene keer een eisprong heb gehad op dag 14 van mijn cyclus?! Een wonder!

De echografiste kon niks zeggen over het verloop van de zwangerschap. Het feit dat er nog geen hartactie was, zei helemaal niks. Dat was normaal voor de zwangerschapsduur. Het kan morgen beginnen, maar ook nog een paar dagen op zich laten wachten. Niks over te zeggen. Het feit dat de grootte van de vruchtzak overeenkwam met de zwangerschapsduur was wel positief te noemen. Wat ze ook nog het vermelden waard vond was de verdikking langs de rand van de dooierzak. Dat zou wel eens heel goed het vruchtje kunnen zijn. Maar echt definitieve uitspraken kon ze mij niet geven. Logisch ook en dat kan ik ook inzien. Vandaar dat ik over 2 weken nogmaals mag komen. Voor een datum moet ik morgen met de verloskundige bellen. To be continued dus. Hopelijk voor nog heel veel afleveringen! Met de goede hoop dat de serie afloopt op of omstreeks 26 juni 2009...

5 weken, 5 dagen: Bloedverlies

Oh jee, weer bloedverlies. Het is minimaal, maar genoeg om mijn zorgen weer de kop op te laten steken. Vreselijk. Die onzekerheid. Had ik nog zo voorgenomen om pas volgende week te bellen met de verloskundige, ik heb het net maar gedaan. En hoe fijn, vanmiddag is er een plekje voor een spoedecho in het echocentrum. Om 16.15 uur kan ik terecht. Wat ontzettend spannend. Meer ook omdat het nu nog niks zegt. Hartactie? Mooi, maar geen zekerheid. Goede groei? Ook mooi, maar nog steeds geen zekerheid. Voor nu is het even goed te weten of er wat in zit dat het doet. En daarmee kan ik vast nog wel weer even vooruit. Hopelijk.

5 weken, 4 dagen: Energievretertje

Ergens diep verscholen, in mijn onderbuik, zit een kleine energievreter. Vandaag kwam dat besef. Drie dubbel en dwars. Wat ben ik moe. Wat ben ik vreselijk moe. Maar wat ben ik blij, want dat hoort erbij. Dat zou moeten betekenen dat die kleine energievreter een wat grotere energievreter aan het worden is. En zo hoort het. In rap tempo. Groot groeien, sterk worden. Zodat we over niet al te lange tijd een mooi kloppend hartje mogen zien. Zo moet het...

5 weken, 3 dagen: Onderbuik gebeuren

Naast het groeien van een ieniemienie Pluis gebeurt er nog vanalles in mijn onderbuik. Uitzakkende darmen, die daarmee gruwelijk lui worden. Gevolg? Obstipatie. Dikke vette obstipatie. Daar waar ik normaal geen moeite mee heb, is tegenwoordig pijnlijk en sporadisch. Word je blij van.

En dan mijn blaas. Uitrekkende urinebuis geloof ik. Want sjee... de kleinste drupjes voelen al aan alsof er een sloot aankomt. Maar helaas. En wat dacht je van de frequentie? Dan is er even niks. Daarna mag ik elk kwartier. En als ik niet snel genoeg ga, steigert mijn baarmoeder ook nog eens. Voor de verandering. Want die heeft juist plaats nodig. Vandaar die uitzakkende darmen en uitrekkende urinebuis. Nou, dat laatste klopt niet helemaal. Want dat is natuurlijk een gevolg van die hormonen. Die hun oorsprong weer vinden in mijn baarmoeder en dat wat erin gebeurt. Dus toch eigenlijk weer wel. Weet je wel. Pluis. Kleine ieniemienie Pluis. Van 2 millimeter. Die mijn onderlijf nu al zo regeert...

5 weken, 2 dagen: Right back at ya!

Was ik vanmorgen nog aan het klagen. Dat ik kwaaltjes miste. Zo gaat het altijd he. Want nu? Nu ben ik zo beroerd als maar zijn kan. Misselijk, ongelofelijk duizelig, alsof ik zo tegen de grond kan gaan. Warm, weet je wel, van dat ontzettende zweten als je heel duizelig en flauw bent. Juist ja. Dus toch. Geen morningsickness, maar eveningsickness dus. En dan, als je eenmaal echt last van kwaaltjes hebt, dan wenste je ze weer weg. Fijn hoor... zwanger zijn!

5 weken, 2 dagen: Humeurig

Humeurig? Dat is een understatement. Chagrijnig. Vreselijk. Zo breng ik mijn dag door vandaag. Ik snauw, ik stamp, ik schreeuw. Ik heb d'r even geen zin in. Zijn het de hormonen of is het mijn onzekerheid? Want, naast het vele plassen en de hoofdpijn is er weinig over. Weinig over van de kwaaltjes die ik had aan het begin van deze week. Misselijkheid? Mwah... een heel klein beetje brak. Duizeligheid is echt nog maar met vlagen. En tja, met een verleden met twee miskramen ga je dat toch nadenken. Ik blijf het voor mezelf goedpraten. Ik blijf nog wel hoop houden. Want zonder hoop ben je nergens.

5 weken

Van een test met een dikke vette streep naar een al enigszins opbollend buikje. De dagen kunnen me niet snel genoeg voorbij gaan. Die 6 weken en 2 dagen, die wil ik halen. Dan is het voor mij anders. Dan zal het voor mij anders voelen. Pas dan zal er meer vertrouwen zijn. Ook al is er nu wel vertrouwen hoor. Ik bedoel, nog geen enkele zwangerschap had ik zo vroeg last van kwaaltjes. Van misselijkheid in de ochtend, middag en avond. Van plassen. Van gespannen borsten. Of van duizeligheid. Dat zou wat moeten zeggen. Het zegt in ieder geval dat er wat gebeurd in mijn lijf. En dat is al heel wat. Laat ik trouwens de vermoeidheid niet vergeten. Vermoedheid tot in de kleinste vezels van mijn lijf. Heel heel diep zit het. Het is niet meer dat gapen, niet alleen meer dat gapen. Maar gewoon, het diepe gevoel van dood- en doodmoe te zijn.

4 weken, 5 dagen: Verstopte neus

Het was er al een paar dagen, maar nu is het in alle hevigheid losgebarsten. En het heeft een nadeel. Een heel vervelend nadeel. Hoe moe ik ook ben, inslapen kost me de grootste moeite. Doordat mijn neus verstopt zit zodra ik in horizontale houding lig, is mijn ademhaling onregelmatig. Daardoor kom ik niet tot rust en is de slaap ver te zoeken. Vervelend, maar een - voor mij - herkenbaar probleem. De slijmhuid van de neus en de bijholten zwellen op onder invloed van hormonen. Het is niet de eerste keer dat me dit overkomt. Alle drie de andere zwangerschappen was het een dagelijks probleem. Mijn bed staat ondertussen dus al schuin. Met de hoop dat dat verlichting geeft.

4 weken, 4 dagen: Moe

Zo moe. Zo ontzettend moe. Alleen maar gapen. Alsof ik erin blijf. Mijn lijf is moe. Traag. En sloom. Maar voor een goed doel. Want het schijnt dat er een baby in mijn buik groeit!

Bloedverlies is over. Helemaal weg. Dat voelt goed. Opluchting.

4 weken, 3 dagen: Kwaaltjes?

20 oktober 2008
1 maand en 1 dag zwanger
4 weken en 3 dagen zwanger
Buikomvang 93 cm
Gewicht 70,8 kg

Mijn eerste zwangerschap. Januari 2006 tot april 2006. Kwaaltjes had ik af en aan. Plassen. Pijnlijke borsten. Niet dagelijks. Mijn hoofd. Alleen mijn hoofd. Dat wist gewoon dat het niet goed was. Dat bleek. Bij de echo, begin april. Missed abortion. In twee curretage-sessies half april is dat vruchtje weggehaald.

Mijn tweede zwangerschap. Augustus 2006 tot mei 2007. Daar was dus dreumes. Van het vrouwelijk geslacht. Kwaaltjes kreeg ik pas na 6 weken. Misselijk, plassen, pijnlijke borsten, verstopte neus en hoofdpijn. Gelukkig verdween het weer rond de 3 maanden. Een opluchting. Om aan het einde natuurlijk weer te beginnen. Maar dat was te overzien. Want zodra dreumes er was, was het ook weg.

Derde zwangerschap. Mei 2008 tot juli 2008. Tot drie keer toe bloedingen. Uiteindelijk een spontane miskraam. In Denemarken. Geen kwaaltjes, wel een opgeblazen buik. Bij 6 weken was er al een bolletje.

Deze, vierde zwangerschap. Als ik niet snel eet, word ik misselijk. Als ik in een auto meerij met iemand, word ik misselijk. Plassen? De wc is mijn grootste vriend. Hoofdpijn? Gruwelijk. Alsof mijn hersenen zijn uitgedroogd. Maar het kan erger. Het mag erger. Misschien krijg ik daardoor wat meer vertrouwen. Want: opnieuw bloedverlies. Hoewel minimaal. Oke, misschien wat donkere afscheiding. Maar toch. Het geeft geen vertrouwen. Door het verleden. Maar we blijven hopen. Omdat ik toch misselijk ben, veel moet plassen. Oh ja, en duizelig. En moe. Heel moe. En dan nog. Kwaaltjes zeggen nog steeds niet dat het goed zit. Maar het zit goed. Dat moet. Want ik heb een belofte in te lossen. Bij dreumes. Om haar grote zus te maken. Zoals beloofd.

3 weken, 6 dagen: Hoe het begon

Donderdag 16 oktober 2008. Cyclusdag 28. Geen menstruatie. Geen gevoel dat deze ook gaat komen. Dus test gekocht. 's Middags. En test gedaan. Nog later 's middags. Om 17.15 uur. En een minimaal streepje. Een beetje twijfel. Maar toch ook niet. Waarom anders een streepje? Zonder hcg ook geen streep. Zaterdagochtend, 18 oktober 2008. Nog een test. Want twee gekocht. Vrouwen die vermoeden zwanger te zijn en gaan testen, kopen nooit maar 1 test. Dat is onmogelijk. Hoeveel testen doet een vrouw voor ze ook daadwerkelijk gelooft zwanger te zijn? Ik toch minstens twee. Of ben ik dan een geval apart? Dus, zaterdagochtend, 18 oktober 2008. Nog een. Nog steeds een streep. Nog steeds zwanger. Of gewoon echt zwanger!