Er moet me wat van het hart. Ik vind het behoorlijk pittig. Zwanger zijn en een rondrennende dreumes in huis hebben. Was ik nu zo zwanger geweest als ik was bij Dreumes, dan had ik het minder zwaar gevonden. Maar zoals het nu is, nee, het is niet om blij van te worden. Ik vertrouw mijn lijf gewoon niet als ik alleen ben. Ik ben soms zo misselijk en slap en duizelig, dat ik moet gaan zitten of zelfs liggen. Als ik dan bijvoorbeeld Dreumes op de arm heb of haar een schone luier geef, wat dan? Oke, ook dan kan ik gaan liggen, maar hoe snel is zoiets noodzakelijk? Ik heb geen idee hoe snel mijn lijf het opgeeft in een dergelijke situatie.
Vandaag ben ik dus weer alleen. Het is maandag en lieftallige wederhelft is gewoon aan het werk. Ik ga zo vreselijk hopen dat ik het allemaal ga redden. Ik geloof dat ik maar even mijn studie (want ja, naast zwanger, Dreumes, werk en huishouden is er ook nog een studie) aan de kant moet leggen en aan mijn lijf moet denken. En indirect dus ook aan Dreumes en Pluis.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten