8 weken, 6 dagen: Blij met een dooie mus

Helaas. Ik had zulke goede hoop. De afgelopen 2 dagen waren redelijk goed. Gisteravond voelde ik me fantastisch. Ik heb een berg rode kool schotel gegeten en daarna nog een hele bak thee en niks nergens last van! Wat fijn! Hoopte zo dat het eindelijk beter werd, die misselijkheid. Je hoort toch wel eens van vrouwen waarbij het rond de 9 weken beter ging. Maar helaas. Inderdaad. Ik maakte mezelf blij met... tja. In de hele vroege ochtend, ergens rond 2 uur, begon het weer. Die misselijkheid. Eerst niet zo erg, vaag op de achtergrond. Maar toen ik vanmorgen opstond was het alweer sterker. En sterker. En nog sterker. Zodat het nu weer volop aanwezig is. Fijn... En die medicijnen die ik kreeg van de huisarts? Op het doosje stond al dat het je reactievermogen kon aantasten. Dát is een onderstatement. Je wordt er zo vreselijk traag van. Omdat ik elke avond een moet nemen, tegen de nachtmisselijkheid, ben ik werkelijk volledig in coma 's nachts. Om dan 's morgens wakker te worden, maar mijn ogen niet open te krijgen. En dat is niet zo bevorderlijk voor de rest van de dag.