Van een test met een dikke vette streep naar een al enigszins opbollend buikje. De dagen kunnen me niet snel genoeg voorbij gaan. Die 6 weken en 2 dagen, die wil ik halen. Dan is het voor mij anders. Dan zal het voor mij anders voelen. Pas dan zal er meer vertrouwen zijn. Ook al is er nu wel vertrouwen hoor. Ik bedoel, nog geen enkele zwangerschap had ik zo vroeg last van kwaaltjes. Van misselijkheid in de ochtend, middag en avond. Van plassen. Van gespannen borsten. Of van duizeligheid. Dat zou wat moeten zeggen. Het zegt in ieder geval dat er wat gebeurd in mijn lijf. En dat is al heel wat. Laat ik trouwens de vermoeidheid niet vergeten. Vermoedheid tot in de kleinste vezels van mijn lijf. Heel heel diep zit het. Het is niet meer dat gapen, niet alleen meer dat gapen. Maar gewoon, het diepe gevoel van dood- en doodmoe te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten