10 weken: Buik

Het groeit aardig door daar onderin. Mijn eigen broeken zijn al lang geen optie meer. Positiebroeken van Dreumes' zwangerschap ook niet meer, want ik ben daarna 10 kilo lichter dan voor die zwangerschap. Dus mocht ik vandaag even op pad voor een nieuwe broek. Ik viel van mijn geloof. Ineens zit ik in maat 29! Ik ben trots! 2 jaar geleden was dat nog 33 of 34. Nu heb ik een mooi spijkerbroekje en een zwarte bolero gescoord. In het voorjaar nog maar eens kijken voor wat leuke zomerdingen. Niet te duur, want hierna is het toch gebeurd met de zwangerschappen. Tenzij ik natuurlijk nog anderen blij kan maken met leuke kleren!

9 weken, 6 dagen: 4 weken gezeur

En dat moet eens afgelopen zijn. Soms denk ik, wat heb ik te klagen?! Ik mag blij zijn dat ik zwanger ben! Er is zoveel oneerlijk leed in deze wereld op het gebied van kinderen en kinderloosheid. En ook nog eens zo dichtbij! En dan ik. Vandaag op de kop af 4 weken geleden begon het ge-emmer. Begon de misselijkheid. En ik kan sindsdien over niets meer praten dan die verdomde, verrekte misselijkheid. Het beheerst soms mijn dag. Ik denk alleen maar, oh wat ben ik zielig en misselijk. Dat moet afgelopen zijn. Niet alleen tussen mijn oren natuurlijk. Ook lichamelijk hoop ik er gauw vanaf te zijn. Het is goed geweest. Er zit hcg in mijn lijf, een kindje, dat weet ik nu wel. Nu is het tijd om te gaan genieten. Want dat heb ik nog geen moment gedaan. Nou ja, die twee momenten dat ik echo had, dat ik kon kijken naar wat er in mijn lijf zit. Gelukkig lijkt het einde in zicht. Hopelijk. Als de meerderheid ook op mij slaat dan bestaat de kans dat ik over een week of 3 van deze misselijkheid over ben. Dan ben ik dus al over de helft. Dat is te overzien. Ik doe mijn best. Ik ga echt nog leuk vertellen over deze zwangerschap. Echt. Want die gaat ook echt leuk worden!

9 weken, 5 dagen: Thank God for Emesafene

Wat is dat fijn spul zeg. Sjee. Gisteren was het weer dramatisch. Ik was gruwelijk misselijk. Na veel intern overleg heb ik besloten toch maar weer eens een pilletje Emesafene te nemen. Het duurde even voordat het werkte, maar toen ik eindelijk ging slapen, héérlijk! Ik ben vanaf het moment dat mijn hoofd het kussen raakte totdat mijn wekker ging in coma geweest. Eenmaal onderbroken door wc-bezoek. Maar ook dat ging half slapen. Goddelijk, dat spul. Je bent eindelijk weer even 'normaal'. Je voelt je weer even normaal. Nou ja, buiten het feit dat je er toch wel lange tijd traag van bent. Zo ook vanmorgen. Slow start heet dat bij mij. Normaal ben ik binnen 1,5 uur klaar. Vanochtend deed ik er ruim 2 uur over. Even rustig wakker worden zeg maar. Speelde natuurlijk wel een beetje mee dat Dreumes niet erg haar best deed. Maar ja, om daar adequaat op te reageren, daar was ik dan weer te sloom voor.

9 weken, 3 dagen: Een nacht

Mijn nachten zien er tegenwoordig een beetje zo uit:

21.00 uur Slapen, plassen
21.30 uur Plassen
22.00 uur Plassen
23.00 uur Plassen
02.00 uur Plassen
05.45 uur Plassen
07.00 uur Opstaan, plassen

En toen ik vanmorgen wakker werd, was ik helemaal verdrietig. Want wat een nacht weer. Vreselijk, dat geplas. Dat steeds weer opnieuw wakker worden en weer moeten inslapen. En toen werd ik nog verdrietiger. Want het komende jaar gaan mijn nachten er zo uitzien. Wat kun je dan ontzettend verlangen naar een nacht doorslapen.

9 weken, 2 dagen: Op en neer

Het gaat op en neer. Ik heb mijn goeie dagen en minder goeie dagen. Ik heb zelfs goeie momenten en minder goeie momenten op een dag. Maar concluderend kan ik zeggen dat het wat beter gaat. Dat de misselijkheid wat vlakker begint te worden. Wat minder aanwezig is. Eten gaat beter, hoewel ook met vlagen. En drinken gaat helemaal makkelijker. Mijn melk-verslaving uit de zwangerschap van Dreumes begint ook op te trekken. En daardoor kan ik wat regelmatiger naar de wc, nog wel met veel moeite. Maar mijn maag en darmen beginnen minder vol te raken, wat dus ook weer een voordeel is.

Er zijn nog mindere momenten. Zoals nu. Werd ik geheel misselijk-vrij wakker. Ondertussen voel ik me weer een vaatdoek en ben ik met grote moeite een boterham met vlokken naar binnen aan het werken. Want dat werkte de afgelopen week heel goed tegen de misselijkheid. Hopelijk vandaag ook!

8 weken, 6 dagen: Blij met een dooie mus

Helaas. Ik had zulke goede hoop. De afgelopen 2 dagen waren redelijk goed. Gisteravond voelde ik me fantastisch. Ik heb een berg rode kool schotel gegeten en daarna nog een hele bak thee en niks nergens last van! Wat fijn! Hoopte zo dat het eindelijk beter werd, die misselijkheid. Je hoort toch wel eens van vrouwen waarbij het rond de 9 weken beter ging. Maar helaas. Inderdaad. Ik maakte mezelf blij met... tja. In de hele vroege ochtend, ergens rond 2 uur, begon het weer. Die misselijkheid. Eerst niet zo erg, vaag op de achtergrond. Maar toen ik vanmorgen opstond was het alweer sterker. En sterker. En nog sterker. Zodat het nu weer volop aanwezig is. Fijn... En die medicijnen die ik kreeg van de huisarts? Op het doosje stond al dat het je reactievermogen kon aantasten. Dát is een onderstatement. Je wordt er zo vreselijk traag van. Omdat ik elke avond een moet nemen, tegen de nachtmisselijkheid, ben ik werkelijk volledig in coma 's nachts. Om dan 's morgens wakker te worden, maar mijn ogen niet open te krijgen. En dat is niet zo bevorderlijk voor de rest van de dag.

8 weken, 5 dagen: Ene niet, dan andere wel...

19 november 2008
2 maanden zwanger
8 weken en 5 dagen zwanger
Buikomvang 94 cm
Gewicht 71,5 kg

Is het het ene niet, dan is het het andere wel. Ben ik eens een keer 's nachts niet misselijk, zit mijn neus dramatisch verstopt! Alsof er een pak watten in mijn mond zat. Bah. En er niet vanaf komen he. Tja, hormonen! Ben al blij genoeg dat ik al 2 nachten op rij niet al te misselijk ben. En ik denk dat ik het gevonden heb! Vocht! Als ik 's avonds nog een beker thee of warme melk heb gedronken ben ik er het slechts aan toe. Nu drink ik dus zo min mogelijk na het eten. En dat werkt! Ook overdag drink ik minder dan normaal. En daar baal ik eigenlijk wel van. Mijn urine is oranje, dus duidelijk te weinig vocht. Maar ik word zo vreselijk misselijk van vocht! Hopelijk is het maar tijdelijk en kan ik straks alles minder gedronken weer mooi inhalen.

8 weken, 3 dagen: Was het de aubergine of was het Pluis?

Oei. Wat een drama vannacht! Weer zo gruwelijk misselijk. En als ik dan zeg dat ik heb overgegeven, dan moet dat voor sommige bekenden van mij wel wat zeggen. Ik en mijn braakfobie. Behalve vannacht dus. Nu kan het natuurlijk ook zijn gekomen van de zelfgemaakte soep met o.a. aubergine. Want met aubergine heb ik een verleden. Maar oh oh oh. OH! Bah. Wat vond ik mezelf zielig. Ik begon gisteravond al met een tabletje tegen de misselijkheid. Toen werd ik vannacht wakker van brandend maagzuur waarvoor ik wat Antagel nam. En dat was dus verkeerd. Want daar ging het mis. Om half 3 was het gebeurd en daarna sliep ik als een roosje zo fijn om vanmorgen toch redelijk goed wakker te worden. Maar oef. En oei. En auw. En zielig...

8 weken, 2 dagen: Groei in beeld

8 weken, 2 dagen: Maagzuur

Vrijdag de hele dag dus ziek geweest. Vermoedelijk nog een buikgriep eroverheen. Naast de misselijkheid. Door de dag heen begon ook het idee van brandend maagzuur mijn hoofd te pijnigen. Want oei, wat een vervelend gevoel in mijn slokdarm en maag! Dus toen ik eindelijk op pad mocht om de medicijnen tegen de misselijkheid op te gaan halen (wat trouwens geen zetpillen zijn, maar gewone pilletjes), heb ik maar direct een fles Antagel meegenomen. Een beste fles. Tot nu toe nog niet gehad, ik probeer het zo lang mogelijk te weerstaan. Maar met 8 weken al brandend maagzuur, daar word ik niet al te blij van. Dan moeten de zware 'maagzuur' maanden nog komen!

Ziek ben ik ondertussen niet meer. Nog wel aan het aansterken. Want van die ene dag ben ik toch wel 1,5 kilo afgevallen! En dat van het alleen maar niet-eten. Gisteren was ik nog wel slap en eten vond ik nog geen feestje, ondanks de overheerlijke bami van vriendlief.

8 weken: Ziek

Een foto van mijn immer groeiende buik blijft je nog even bespaard. Ik kan amper rechtop staan, laat staan een foto maken terwijl ik rechtop sta. Ik ben ziek. Of het nu buikgriep is of misselijk van de hormonen, geen idee. Maar ik ben ronduit beroerd. Alleen als ik lig en me niet beweeg voel ik me redelijk. Verder is het letterlijk om te huilen. En wat is het zwaar met zo'n kleine dreumes erbij! Gelukkig is onze Dreumes vandaag de liefste dreumes van de wereld en speelt heel fijn alleen. Maakt er wel een bende van, maar dat mag. Alsof ze voelt dat er wat aan de hand is. Lief meissie!

En ik? Ik ga nu slapen. Hopen dat het straks minder is. Of over. Maar in wonderen geloof ik vandaag even niet. Ik geloof ik mijn huisarts. Die een receptje voor mij heeft geschreven. Waardoor er aan het eind van de dag zetpillen tegen de misselijkheid klaar liggen bij de apotheek.

7 weken, 6 dagen: Continuïteit

Er zit enige continuïteit in mijn lichamelijke toestand op het moment. Ik ben 24 uur per dag misselijk. Het is vreselijk. Ik doe wat ik moet doen; zorgen en werken. Maar liever niet te veel meer. Mijn sociale leven ligt tijdelijk op z'n gat. Ik kan het gewoon niet opbrengen. Het idee dat ik ergens anders ben - ondanks de fijne afleiding - terwijl ik hartstikke misselijk ben, maakt me alleen nog maar misselijker. Als ik dan denk, me realiseer dat het nu 2 weken gaande is, die misselijkheid, maar dat ik vermoedelijk nog een week of 3, 4 moet... Dan zakt me de moed in de schoenen. Voor nu ben ik er dan ook 100% uit dat dit de allerlaatste zwangerschap in mijn leven gaat zijn. Ik wil never nooit meer zo lang misselijk zijn. Een misselijkheid die zich ook niet weet op te lossen. Huis, tuin en keukenmiddeltjes helpen niet.

Toen ik gisteren de assistente van de verloskundige belde en vertelde dat ik zo veel misselijk was, vond ze dat een goed teken. Hormonen in je lijf! Goed! En dat weet ik ook. (Hoewel ik weet dat extreem dan ook weer niet best is, ik ga er nu van uit dat het niet zodanig extreem is) Zij vertelde me dat er medicijnen te krijgen zijn bij de huisarts. Nu ben ik a. niet zo'n fan van mijn huisarts en probeer ik die zo lang als mogelijk te ontlopen als het om mezelf gaat en b. niet zo voor medicijnen van wat voor aard dan ook in een zwangerschap. Ze noemde ook acupunctuur. Dat zou ook heel erg goed helpen. Veel vrouwen hadden daar al baat bij gehad en ze had er goede verhalen over gehoord. Dus wordt de keus voor mij wat makkelijker. Ik ga me eens verdiepen in die acupunctuur en hoop zo snel mogelijk een goed resultaat te kunnen boeken!

7 weken, 5 dagen: Pluis

Voor de nieuwsgierigen onder ons: We've got ourselves a winner!

Kleine Pluis doet het goed. Nog voordat de echografiste het zei riep ik al dat ik een knipperlichtje zag. En ja, dat kon ze bevestigen. Een mooi, krachtig kloppend hartje. Onze kleine Pluis!

7 weken, 3 dagen: Onrust

Onrust in mijn lijf. Voornamelijk in mijn benen. Weet je wel. RLS. Restless Legs Syndrome. Onrustige benen syndroom. Dat specifiek zal het niet zijn, maar het lijkt er verdacht veel op. Ik had er al last van zonder dat ik zwanger was. Maar tijdens een zwangerschap... Bij Dreumes was het vanaf halverwege. Dan moest ik een rondje lopen als ik 's avonds op de bank lag. Want die benen? Die kon ik onmogelijk stil houden. En tja, dat is nu dus ook al het geval. Mooi vroeg! Het enige nadeel is dat het nu in mijn hele lijf zit. Als ik 's nachts wakker word, weet ik niet hoe ik moet liggen. Ben zo onrustig, zo wakker en zo aan het draaien. Vreselijk. Goed voor je nachtrust...

7 weken, 2 dagen: Een stapje verder

En dat stapje verder is niet positief nieuws. Eerder behoorlijk negatief. Ik ben op het moment dag en nacht beroerd. Misselijk. Duizelig. Het is vreselijk. Ik kan niet overgeven (een kleine fobie) en dat maakt het er niet makkelijker op. Niks helpt. Niet eten maakt het erger, maar wel eten maakt het nog veel erger. Vocht is ook geen goeddoener.

Gisteren op grote Sint-inkopen. We stonden in een speelgoedzaak en het ging zo gruwelijk mis. Ik werd zo ontzettend beroerd en dacht... nu is het gedaan met de fobie. Voor eens en voor altijd. Alles komt eruit. Maar met een Sultana, zitten en hoofd tussen mijn knieen kwam ik gelukkig al een heel stuk verder. Maar god, wat kun je je beroerd voelen. Mijn hele sociale leven dreigt eraan ten onder te gaan. Ik durf me straks nog nergens meer te vertonen, bang om weer zo misselijk te worden.

7 weken: Nachtelijk geplas

7 weken vandaag. De spannende dagen voorbij. Ik voel me alleen niet veel anders. Niet opgeluchter. Wel blij dat die dagen voorbij zijn. Het zegt alleen niks. Het zegt niks over het wel of niet goed zijn nu ik 6 weken en 3 dagen voorbij ben. Maar het is wel even fijn.

Verder heb ik net een tweetal wat betere dagen gehad. Minder misselijk overdag. Dat is wel fijn. 's Avonds is meestal een ander verhaal. Dan kan ik goed beroerd zijn. Zo na het avondeten. En 's nachts. Maar dan speelt me nog wat anders parten. Het plassen. Tussen 12 en 02 is het drama. Het gebeurd geregeld dat ik elk half uur of elke 45 minuten moet plassen. En dan is de halve nacht alweer voorbij. Resultaat is dat is 's ochtends er niet zo best uitkom.

Naast al dat geplas zijn mijn borsten in recordtempo aan het groeien. Ze zijn dan ook lichtelijk gevoelig. Van een grote A naar toch al een behoorlijke B. Dat zijn dan weer fijne bijkomstigheden. Ook al gaf ik maar 2 weken borstvoeding aan Dreumes, er bleef niks van over. Wat zal het zijn als Pluis geboren is? Ik ga opnieuw proberen borstvoeding te geven en hoop het wat langer vol te kunnen houden dan de eerste keer. Ben ik dan een plank daarna??

6 weken, 4 dagen

Blegh!

Croma is NIET gebruiksvriendelijk voor zwangere vrouwen.

6 weken, 3 dagen: Pittig

Er moet me wat van het hart. Ik vind het behoorlijk pittig. Zwanger zijn en een rondrennende dreumes in huis hebben. Was ik nu zo zwanger geweest als ik was bij Dreumes, dan had ik het minder zwaar gevonden. Maar zoals het nu is, nee, het is niet om blij van te worden. Ik vertrouw mijn lijf gewoon niet als ik alleen ben. Ik ben soms zo misselijk en slap en duizelig, dat ik moet gaan zitten of zelfs liggen. Als ik dan bijvoorbeeld Dreumes op de arm heb of haar een schone luier geef, wat dan? Oke, ook dan kan ik gaan liggen, maar hoe snel is zoiets noodzakelijk? Ik heb geen idee hoe snel mijn lijf het opgeeft in een dergelijke situatie.

Vandaag ben ik dus weer alleen. Het is maandag en lieftallige wederhelft is gewoon aan het werk. Ik ga zo vreselijk hopen dat ik het allemaal ga redden. Ik geloof dat ik maar even mijn studie (want ja, naast zwanger, Dreumes, werk en huishouden is er ook nog een studie) aan de kant moet leggen en aan mijn lijf moet denken. En indirect dus ook aan Dreumes en Pluis.

6 weken, 2 dagen: Zwanger, zwak en misselijk

Ohw ohw ohw. Wat een blijdschap. Mooi niet dus. Wat voel ik me beroerd. Wat ben ik blij, maar toch ook niet. Want het is niet fijn. Niks helpt, eten niet, drinken niet, liggen niet. Alles draait, alles borrelt. Trek in eten heb ik niet. Na drie happen zit ik vol. Bitterkoekjes-griesmeel-pudding gisteren? Omdat ik weet dat ik het normaal heerlijk vind, heb ik het opgegeten. Maar niet van harte. Zwanger zijn is mooi, maar deze keer pas als die eerste 12 weken voorbij zijn. Hoop ik. Want ik hoop echt dat het dan voorbij is. Zo ging het gelukkig ook met de zwangerschap van Dreumes. En ik hoop zo vreselijk erg dat Pluis op Dreumes lijkt...

6 weken, 1 dag: Spannend

Morgen is het best een spannende dag. Vind ik dan. Morgen ben ik 6 weken en 2 dagen zwanger. Het tijdstip waarop het de vorige keer misging. Toen begon ik te bloeden. Met 6 weken en 3 dagen verloor ik het vruchtje. Wat er overigens duidelijk anders uit zag dan wat ik afgelopen week op de echo heb kunnen aanschouwen. Toen was bijvoorbeeld de vruchtzak langwerpig en smal. Met in een hoek een klein rondje. Nu was ie mooi rond, zoals je zelf ook wel kunt zien. Toch blijft het spannend en ben ik blij als het dinsdag is. Dan heb ik die twee toch best beladen data gehad.

Mijn darmen in de tussentijd, doen weinig werk. Wat ook wel duidelijk te zien is op de foto. Uitgezakt. Waardoor ik al duidelijk een enigszins bolletje vertoon. Vorige week heb ik ook al mijn positiekleding gewassen. Klaar om gebruikt te worden. Want de knoop van mijn spijkerbroek staat al een paar dagen los. Het wordt toch iets te straks. Aan de ene kant vind ik het lang niet erg. Want ik heb ongelofelijk genoten van mijn toch wel immense buik bij de zwangerschap van Dreumes. Maar aan de andere kant wordt het toch lastiger om het stil te houden. Veel wijde kleding dragen dan maar!