6 weken: Het is begonnen

Het is begonnen. Nu echt begonnen. Voelde ik me de afgelopen twee weken hier en daar nog eens wat brak. Nu ben ik ronduit misselijk. Het begon gisteren in de loop van de dag. Het wilde maar niet wegtrekken. Was nog wel te doen en beheerste mijn dag niet. Toen ik thuis kwam was lief 2 saucijsjes aan het braden. Echt, ik ging over mijn nek. En toen wist ik het... dat zijn echt hormonen. Tijdens Dreumes' zwangerschap heb ik daar ook extreem last van gehad. Afkeer voor vlees, aardappels en jus. De rest van de avond bleef ik erg misselijk. Zo ook de nacht. En vanochtend, rond 6 uur? Was het toppunt. Ik moest plassen en deed dat snel, want gauw terug naar bed, daar waar het warm was. Dat had ik niet moeten doen. Ik werd me toch een beetje misselijk. En flauw. En duizelig. Ik dacht 'als ik me nu omdraai, moet ik spugen'. Gelukkig is dat niet gebeurd en ben ik nog even een uur in slaap gevallen. Wat me goed heeft gedaan. Nu ben ik nog steeds niet heel erg fijn in mijn vel. Maar stukken beter dan 2,5 uur geleden!

5 weken, 6 dagen: The day after...

... baal ik ongelofelijk van mezelf dat ik niet langer heb kunnen wachten op een echo. Ik wist natuurlijk dat de kans op een knipperlichtje minimaal was. Doordat ik nu toch even gespiekt heb en er niks te zien was, ben ik lichtelijk onzeker. Nou ja, niet onzeker, ik weet gewoon niet meer dan gisteren om deze tijd. En dat frustreert. Maar goed, wat doe je er verder nog aan. Niks meer dan wachten. En nog eens wachten. Wachten op de volgende echo. Die door de verloskundige toch echt precies twee weken na gisteren is gepland. Dus ik moet nog ellenlang wachten. Tenzij ik het in de tussentijd op mijn heupen ga krijgen. Maar dat hoop ik niet, want ook dan geeft een echo geen garanties. Als ik de volgende echo krijg ben ik 7 weken en 5 dagen. Dat is meer richting die 8 weken en meer richting minimale kansen op misgaan. Dus dat is beter. Veel beter. Volhouden betekent dat.

5 weken, 5 dagen: Echo

Vanmiddag had ik dus de echo. De hele dag ging in een roes voorbij. Ik heb nergens mijn uren vol hoeven maken met denken, malen en hopen. Het ging als vanzelf. In de loop van de dag ging het bloedverlies ook nog eens over. Mijn vertrouwen kwam stukje bij beetje weer terug.

De echo? Dat duurde lang. Ik kwam juist op tijd binnen, maar zag nog een wat oudere dame voor mij. Die dus ook een echo kreeg. Het duurde en het duurde. Eindelijk, een half uur na de afgesproken tijd mocht ik dan eindelijk naar binnen. Een kort gesprekje, waarin ik de echografiste al vertelde dat ik wist dat de kans aanwezig was dat er geen hartactie te zien zou zijn. Blijkbaar vond ze dat fijn, ik was dus al voorbereid en zou niet instorten bij het missen van een knipperlichtje. Het werd een inwendige echo, wat ik ook al had verwacht. Ondanks de opdracht van de assistente van de verloskundige: een volle blaas. Die had ik dan wel, maar die mocht weer heel snel leeg. Het duurde even voor er een baarmoeder in beeld kwam, maar toen kwam een goed gevuld zakje tevoorschijn. Maar vooralsnog alleen gevuld met vruchtwater. De echografiste ging wat beter zoeken en trof een dooierzakje aan. Met een kleine, witte, verdikking aan de rand. Ze heeft de grootte van de vruchtzak opgemeten en ik mocht me weer aankleden. Want... zoals al verwacht; geen hartactie. Haar documentatie van het Universitair Ziekenhuis leverde wel wat extra informatie op. De grootte van de vruchtzak duidde op een zwangerschapsduur van 5 weken en 4 dagen. En een beetje. De vruchtzak was namelijk 12,5 mm. Bij 12 mm is de zwangerschapsduur 5 weken en 4 dagen, bij 13 mm is die 5 weken en 5 dagen. Dus precies op schema! Ook de a terme datum volgens de echo was gewoon 26 juni 2009. Het zal toch niet dat ik voor deze ene keer een eisprong heb gehad op dag 14 van mijn cyclus?! Een wonder!

De echografiste kon niks zeggen over het verloop van de zwangerschap. Het feit dat er nog geen hartactie was, zei helemaal niks. Dat was normaal voor de zwangerschapsduur. Het kan morgen beginnen, maar ook nog een paar dagen op zich laten wachten. Niks over te zeggen. Het feit dat de grootte van de vruchtzak overeenkwam met de zwangerschapsduur was wel positief te noemen. Wat ze ook nog het vermelden waard vond was de verdikking langs de rand van de dooierzak. Dat zou wel eens heel goed het vruchtje kunnen zijn. Maar echt definitieve uitspraken kon ze mij niet geven. Logisch ook en dat kan ik ook inzien. Vandaar dat ik over 2 weken nogmaals mag komen. Voor een datum moet ik morgen met de verloskundige bellen. To be continued dus. Hopelijk voor nog heel veel afleveringen! Met de goede hoop dat de serie afloopt op of omstreeks 26 juni 2009...

5 weken, 5 dagen: Bloedverlies

Oh jee, weer bloedverlies. Het is minimaal, maar genoeg om mijn zorgen weer de kop op te laten steken. Vreselijk. Die onzekerheid. Had ik nog zo voorgenomen om pas volgende week te bellen met de verloskundige, ik heb het net maar gedaan. En hoe fijn, vanmiddag is er een plekje voor een spoedecho in het echocentrum. Om 16.15 uur kan ik terecht. Wat ontzettend spannend. Meer ook omdat het nu nog niks zegt. Hartactie? Mooi, maar geen zekerheid. Goede groei? Ook mooi, maar nog steeds geen zekerheid. Voor nu is het even goed te weten of er wat in zit dat het doet. En daarmee kan ik vast nog wel weer even vooruit. Hopelijk.

5 weken, 4 dagen: Energievretertje

Ergens diep verscholen, in mijn onderbuik, zit een kleine energievreter. Vandaag kwam dat besef. Drie dubbel en dwars. Wat ben ik moe. Wat ben ik vreselijk moe. Maar wat ben ik blij, want dat hoort erbij. Dat zou moeten betekenen dat die kleine energievreter een wat grotere energievreter aan het worden is. En zo hoort het. In rap tempo. Groot groeien, sterk worden. Zodat we over niet al te lange tijd een mooi kloppend hartje mogen zien. Zo moet het...

5 weken, 3 dagen: Onderbuik gebeuren

Naast het groeien van een ieniemienie Pluis gebeurt er nog vanalles in mijn onderbuik. Uitzakkende darmen, die daarmee gruwelijk lui worden. Gevolg? Obstipatie. Dikke vette obstipatie. Daar waar ik normaal geen moeite mee heb, is tegenwoordig pijnlijk en sporadisch. Word je blij van.

En dan mijn blaas. Uitrekkende urinebuis geloof ik. Want sjee... de kleinste drupjes voelen al aan alsof er een sloot aankomt. Maar helaas. En wat dacht je van de frequentie? Dan is er even niks. Daarna mag ik elk kwartier. En als ik niet snel genoeg ga, steigert mijn baarmoeder ook nog eens. Voor de verandering. Want die heeft juist plaats nodig. Vandaar die uitzakkende darmen en uitrekkende urinebuis. Nou, dat laatste klopt niet helemaal. Want dat is natuurlijk een gevolg van die hormonen. Die hun oorsprong weer vinden in mijn baarmoeder en dat wat erin gebeurt. Dus toch eigenlijk weer wel. Weet je wel. Pluis. Kleine ieniemienie Pluis. Van 2 millimeter. Die mijn onderlijf nu al zo regeert...

5 weken, 2 dagen: Right back at ya!

Was ik vanmorgen nog aan het klagen. Dat ik kwaaltjes miste. Zo gaat het altijd he. Want nu? Nu ben ik zo beroerd als maar zijn kan. Misselijk, ongelofelijk duizelig, alsof ik zo tegen de grond kan gaan. Warm, weet je wel, van dat ontzettende zweten als je heel duizelig en flauw bent. Juist ja. Dus toch. Geen morningsickness, maar eveningsickness dus. En dan, als je eenmaal echt last van kwaaltjes hebt, dan wenste je ze weer weg. Fijn hoor... zwanger zijn!

5 weken, 2 dagen: Humeurig

Humeurig? Dat is een understatement. Chagrijnig. Vreselijk. Zo breng ik mijn dag door vandaag. Ik snauw, ik stamp, ik schreeuw. Ik heb d'r even geen zin in. Zijn het de hormonen of is het mijn onzekerheid? Want, naast het vele plassen en de hoofdpijn is er weinig over. Weinig over van de kwaaltjes die ik had aan het begin van deze week. Misselijkheid? Mwah... een heel klein beetje brak. Duizeligheid is echt nog maar met vlagen. En tja, met een verleden met twee miskramen ga je dat toch nadenken. Ik blijf het voor mezelf goedpraten. Ik blijf nog wel hoop houden. Want zonder hoop ben je nergens.

5 weken

Van een test met een dikke vette streep naar een al enigszins opbollend buikje. De dagen kunnen me niet snel genoeg voorbij gaan. Die 6 weken en 2 dagen, die wil ik halen. Dan is het voor mij anders. Dan zal het voor mij anders voelen. Pas dan zal er meer vertrouwen zijn. Ook al is er nu wel vertrouwen hoor. Ik bedoel, nog geen enkele zwangerschap had ik zo vroeg last van kwaaltjes. Van misselijkheid in de ochtend, middag en avond. Van plassen. Van gespannen borsten. Of van duizeligheid. Dat zou wat moeten zeggen. Het zegt in ieder geval dat er wat gebeurd in mijn lijf. En dat is al heel wat. Laat ik trouwens de vermoeidheid niet vergeten. Vermoedheid tot in de kleinste vezels van mijn lijf. Heel heel diep zit het. Het is niet meer dat gapen, niet alleen meer dat gapen. Maar gewoon, het diepe gevoel van dood- en doodmoe te zijn.

4 weken, 5 dagen: Verstopte neus

Het was er al een paar dagen, maar nu is het in alle hevigheid losgebarsten. En het heeft een nadeel. Een heel vervelend nadeel. Hoe moe ik ook ben, inslapen kost me de grootste moeite. Doordat mijn neus verstopt zit zodra ik in horizontale houding lig, is mijn ademhaling onregelmatig. Daardoor kom ik niet tot rust en is de slaap ver te zoeken. Vervelend, maar een - voor mij - herkenbaar probleem. De slijmhuid van de neus en de bijholten zwellen op onder invloed van hormonen. Het is niet de eerste keer dat me dit overkomt. Alle drie de andere zwangerschappen was het een dagelijks probleem. Mijn bed staat ondertussen dus al schuin. Met de hoop dat dat verlichting geeft.

4 weken, 4 dagen: Moe

Zo moe. Zo ontzettend moe. Alleen maar gapen. Alsof ik erin blijf. Mijn lijf is moe. Traag. En sloom. Maar voor een goed doel. Want het schijnt dat er een baby in mijn buik groeit!

Bloedverlies is over. Helemaal weg. Dat voelt goed. Opluchting.

4 weken, 3 dagen: Kwaaltjes?

20 oktober 2008
1 maand en 1 dag zwanger
4 weken en 3 dagen zwanger
Buikomvang 93 cm
Gewicht 70,8 kg

Mijn eerste zwangerschap. Januari 2006 tot april 2006. Kwaaltjes had ik af en aan. Plassen. Pijnlijke borsten. Niet dagelijks. Mijn hoofd. Alleen mijn hoofd. Dat wist gewoon dat het niet goed was. Dat bleek. Bij de echo, begin april. Missed abortion. In twee curretage-sessies half april is dat vruchtje weggehaald.

Mijn tweede zwangerschap. Augustus 2006 tot mei 2007. Daar was dus dreumes. Van het vrouwelijk geslacht. Kwaaltjes kreeg ik pas na 6 weken. Misselijk, plassen, pijnlijke borsten, verstopte neus en hoofdpijn. Gelukkig verdween het weer rond de 3 maanden. Een opluchting. Om aan het einde natuurlijk weer te beginnen. Maar dat was te overzien. Want zodra dreumes er was, was het ook weg.

Derde zwangerschap. Mei 2008 tot juli 2008. Tot drie keer toe bloedingen. Uiteindelijk een spontane miskraam. In Denemarken. Geen kwaaltjes, wel een opgeblazen buik. Bij 6 weken was er al een bolletje.

Deze, vierde zwangerschap. Als ik niet snel eet, word ik misselijk. Als ik in een auto meerij met iemand, word ik misselijk. Plassen? De wc is mijn grootste vriend. Hoofdpijn? Gruwelijk. Alsof mijn hersenen zijn uitgedroogd. Maar het kan erger. Het mag erger. Misschien krijg ik daardoor wat meer vertrouwen. Want: opnieuw bloedverlies. Hoewel minimaal. Oke, misschien wat donkere afscheiding. Maar toch. Het geeft geen vertrouwen. Door het verleden. Maar we blijven hopen. Omdat ik toch misselijk ben, veel moet plassen. Oh ja, en duizelig. En moe. Heel moe. En dan nog. Kwaaltjes zeggen nog steeds niet dat het goed zit. Maar het zit goed. Dat moet. Want ik heb een belofte in te lossen. Bij dreumes. Om haar grote zus te maken. Zoals beloofd.

3 weken, 6 dagen: Hoe het begon

Donderdag 16 oktober 2008. Cyclusdag 28. Geen menstruatie. Geen gevoel dat deze ook gaat komen. Dus test gekocht. 's Middags. En test gedaan. Nog later 's middags. Om 17.15 uur. En een minimaal streepje. Een beetje twijfel. Maar toch ook niet. Waarom anders een streepje? Zonder hcg ook geen streep. Zaterdagochtend, 18 oktober 2008. Nog een test. Want twee gekocht. Vrouwen die vermoeden zwanger te zijn en gaan testen, kopen nooit maar 1 test. Dat is onmogelijk. Hoeveel testen doet een vrouw voor ze ook daadwerkelijk gelooft zwanger te zijn? Ik toch minstens twee. Of ben ik dan een geval apart? Dus, zaterdagochtend, 18 oktober 2008. Nog een. Nog steeds een streep. Nog steeds zwanger. Of gewoon echt zwanger!