11 weken, 3 dagen: Dagboek van een Zwangere

Nu is het bekend. Wereldwijd bekend. Dat er een Pluis in mijn buik zit. Dus vanaf nu kan ik weer verder op mijn eigen log. Deze log heb ik tijdelijk in het leven geroepen om toch mijn gedachte-spinsels op het digitale papier te zetten. En daardoor niet te verliezen. Want de 'afgeschermde' pagina's van punt.nl... Ik ben niet helemaal zeker hoe afgeschermd die zijn. Dus vanaf nu gaan we hier verder.

11 weken: Springend en stuiterend!

Een springend en stuiterend kindje zagen we vanochtend. Zodra de echokop op mijn buik gezet werd. Het bewoog! Wat een heerlijk gevoel! Er was geen spanning, het leek een formaliteit, maar toch hou je een en ander in je achterhoofd. Twee armpjes, twee beentjes, een mooi hoofdje, neusje en zelfs de kaak is al te zien. Een fantastisch kloppend hartje. Onze Pluis!

10 weken, 6 dagen: Threesome

Dromen.

Rare dromen. Daar heb ik last van. Een vrij bekend zwangerschapsprobleem. Vannacht was het wel sneu voor mij. Ik kwam er namelijk niet echt meer uit. En wat is er irritanter dan wakker worden en toch nog in je droom zitten. Het was namelijk zo. Eindelijk had ik de echo. Maar op de een of andere manier door de huisarts. Een huisarts. Die huisarts vond het niet nodig om een echo te maken. Want gebaseerd op mijn misselijkheid, zou het toch niet goed zitten. Ik was niet misselijk genoeg... Wacht maar kerel, dan k.ots ik je tafel wel even onder, met je niet misselijk genoeg! Anyway, dan maar bij het ziekenhuis proberen, maar die had net een bandje lopen op de telefoon. 'Over enkele seconden sluit het ziekenhuis'. Tja... en toen was het 5.18 uur en moest ik plassen.

Obstipatie.

Al sinds vrijwel het begin heb ik er last van. Deze keer erger dan welke zwangerschap dan ook. Ik heb het al eens verteld. Weinig drinken door misselijkheid, dus weinig vocht in lijf, maakt moeilijkere stoelgang. Máár... nu heb ik de oplossing. Zemelen. Of hoe die dingen ook heten in normaal Nederlands. Echt waar. Vanochtend was ik ineens 2 kilo lichter. Twéé kilo! Het helpt! Maar het drinken wordt er niet beter op.

En dan morgen...

Dan is het eindelijk zover. Dan mogen we uk gaan kijken. Pluis. Zien hoe Pluis is gegroeid. Ik hoop het zo. Ik verwacht het eigenlijk wel. To be continued. Morgen dus. Maar laat, want eerst na de echo direct door, want we mogen op audiëntie bij Zijne Koninklijke Hoogheid Sinterklaas. Met Dreumes. Wordt nog leuk!

10 weken, 5 dagen: Moe = misselijk

De afgelopen 3 dagen moest ik om 6 uur opstaan. Dat is normaal niet zo. Maar deze week dus wel. En dat moet ik bekopen met misselijkheid. Vermoeidheid betekent dus een terugslag en weer misselijk. Ik had het al van (ex)zwangeren gehoord, dat het zo wel zou gaan. Helemaal met een al rondrennende Dreumes. Ook koken gisteravond was weer even minder. Eten net zo goed. Morgen nog een dag om 6 uur opstaan en dan vrijdag mag ik wat langer blijven liggen. Maar niet te lang, want we gaan weer Pluis kijken!

10 weken, 3 dagen: Beter

Het gaat beter. Dat kan ik echt zeggen. Natuurlijk niet te hard want dan zul je zien dat ik de deksel weer op mijn neus krijg. Maar de afgelopen dagen waren best fijn. Nog wel vaag misselijk als ik teveel of te snel gedronken had. Maar fijn. Ik heb zelfs gisteravond drie behoorlijke borden macaroni gegeten. Alsof ik dat wat ik te weinig heb gegeten de afgelopen tijd weer in moest halen. En ik ben d'r niet eens misselijk van geworden. Heerlijk om je zo weer te voelen!

10 weken: Buik

Het groeit aardig door daar onderin. Mijn eigen broeken zijn al lang geen optie meer. Positiebroeken van Dreumes' zwangerschap ook niet meer, want ik ben daarna 10 kilo lichter dan voor die zwangerschap. Dus mocht ik vandaag even op pad voor een nieuwe broek. Ik viel van mijn geloof. Ineens zit ik in maat 29! Ik ben trots! 2 jaar geleden was dat nog 33 of 34. Nu heb ik een mooi spijkerbroekje en een zwarte bolero gescoord. In het voorjaar nog maar eens kijken voor wat leuke zomerdingen. Niet te duur, want hierna is het toch gebeurd met de zwangerschappen. Tenzij ik natuurlijk nog anderen blij kan maken met leuke kleren!

9 weken, 6 dagen: 4 weken gezeur

En dat moet eens afgelopen zijn. Soms denk ik, wat heb ik te klagen?! Ik mag blij zijn dat ik zwanger ben! Er is zoveel oneerlijk leed in deze wereld op het gebied van kinderen en kinderloosheid. En ook nog eens zo dichtbij! En dan ik. Vandaag op de kop af 4 weken geleden begon het ge-emmer. Begon de misselijkheid. En ik kan sindsdien over niets meer praten dan die verdomde, verrekte misselijkheid. Het beheerst soms mijn dag. Ik denk alleen maar, oh wat ben ik zielig en misselijk. Dat moet afgelopen zijn. Niet alleen tussen mijn oren natuurlijk. Ook lichamelijk hoop ik er gauw vanaf te zijn. Het is goed geweest. Er zit hcg in mijn lijf, een kindje, dat weet ik nu wel. Nu is het tijd om te gaan genieten. Want dat heb ik nog geen moment gedaan. Nou ja, die twee momenten dat ik echo had, dat ik kon kijken naar wat er in mijn lijf zit. Gelukkig lijkt het einde in zicht. Hopelijk. Als de meerderheid ook op mij slaat dan bestaat de kans dat ik over een week of 3 van deze misselijkheid over ben. Dan ben ik dus al over de helft. Dat is te overzien. Ik doe mijn best. Ik ga echt nog leuk vertellen over deze zwangerschap. Echt. Want die gaat ook echt leuk worden!